در سوگ جان باختگان زلزله بم/ویدا رحیم پور

لرزه‌،
و ثانیه ای بعد
خانه های محکوم به نابودی.
زمان:
برنده این نقش
وزمین:
 حریف بازنده این بازی.
سرنوشت ؛
در یک پلک بر هم زدن رقم خورد.
عجب ناباورانه
همه را
مهمان خود کردی!
و سرزمین من
غرق در خون و خاک
و جسدهای بی جان کودکان
زمین چه ناجوانمردانه
رویای جوانان را خاک کرد
و ارزوی مادران را تمام.
چه بی پروا
رفتند
و شهر بم
خالی از آوای کودکان و پیران شد
وجز؛
کهنه های خاک
جسدهای مانده زیر آوار
و ندای امداد
چیزی نمانده است
چه غریبانه رفتند
افسوس و صد افسوس

ویدا رحیم پور ۶/دیماه/۸۲

چیزی نمانده دیگر جز کهنه های خاک
بر پهنه کویر ؛چه آرام خفته اید
همگام با زمین همه لبیک گفته اند
در تنگنای ثانیه ها چه غریبانه رفته اید
آری،سکوت را هزاران اشارت است
اما؛چرا سخن به چنین حال گفته اید
دیگر نمانده زتو اثاری از خروش
افسوس وصد فسوس که بی بهانه رفته اید؟

ویدا رحیم پور ۶/دیماه/۱۳۸۲